Hey jij, ik zie je, zie je mij?

Ze komt met een vraag:
Ik voel me niet fijn zegt ze.
Ik geef en heb het beste met iedereen voor.
Ik sta niet op de voorgrond. Ben niet verlegen, heb humor en iedereen mag mij.
Ze vinden het fijn als ik er ben….en toch… wordt ik niet uitgenodigd voor bijvoorbeeld verjaardagsfeestjes…. of om gewoon langs te komen.
Als ik jarig ben krijg ik via fb en whattsapp berichten maar niemand komt langs…of stuurt een kaart.
Dan zeggen ze: O wat erg….Ik ben je verjaardag vergeten.. nou ja…Ik denk er nu aan toch?
Ze slaat haar ogen neer. In deze tijd lijken ze me vergeten te zijn.
Alleen als ik contact zoek dan is het… O fijn je te spreken, jammer dat we elkaar niet kunnen zien.
We spreken af zodra we elkaar weer mogen zien, dan gaan we gezellig wat samen doen.
Ik reken er al niet meer op.
Je wordt geboren en gaat dood dat is de enige zekerheid.
Weet je… Ik heb een leuke baan en collega’s, word gewaardeerd, ik sta altijd voor ze klaar, denk mee en vooruit, help ze… en als ik eens om hulp vraag… niemand die mij helpt of ook mee vooruit kijkt.
Het lijkt wel alsof ze mij niet zien, dat ik vergeten word. Onzichtbaar ben. In mist gehuld.
Daar heb ik last van en het maakt mij verdrietig.
Doe ik er wel toe voor anderen? Doe ik er wel echt toe?
Ik doe er zeker toe voor mijzelf. Ik ben krachtig, heb plezier, geniet, lach veel, heb vriendinnen en toch….. Het knaagt.
Het voelt verwarrend. In mijn hoofd loopt het door elkaar heen.
Samen zijn we opzoek gegaan waar het haakt. Kilometers hebben we samen gewandeld, stil gestaan en gesproken.
Stapje voor stapje zijn we dichterbij gekomen. Hebben we de lagen afgepeld.
Nu is er balans in het geven en nemen. Weet ze waar het gevoel vandaan komt.
Ze doet alleen die dingen waar ze echt blij van wordt. Stapje voor stapje de toekomst in en blik vooruit. Ze is als een diamant die nog vele vlakken heeft om te laten schitteren.