Keuzes maken
Hij zit aan de tafel en zijn hoofd lijkt geknakt met een vermoeide stem en doffe ogen begint hij zijn verhaal te vertellen. Ik luister.
‘Ik voel mij moe en afgevlakt. Mijn hoofd is te moe en toch draait het overuren.
Daardoor voel ik mij steeds vermoeider worden en kan ik geen plezier meer beleven aan de dingen waar ik eerder wel van kon genieten.’
‘Op mijn werk als ambulanceverpleegkundige heeft zich een incident voorgedaan wat mij zo aangreep dat ik knapte, zoals een twijg aan een boom die je afknapt.
Ik begrijp er niks van, hoe kan dat…. ik doe dit werk al ruim 20 jaar.’
‘Ik wil niet een collega zijn die er niet voor 100% is en wil ook geen verpleegkundige zijn die niet vol voor de patiënten kan zorgen.’
Hij kijkt me met bedroefde ogen aan: ‘Weet je, het werk waar ik zoveel van houd heeft me beschadigd en als ik doorga is het misschien onherstelbaar en daar help ik niemand mee, op het werk niet, thuis niet en mijzelf niet.
Het is mooi en soms zwaar werk maar ook zo bijzonder. Je doet er echt toe, het heeft me altijd voldoening gegeven maar nu niet meer.’
‘Met lood in mijn schoenen en met tranen in mijn ogen heb ik het besluit genomen om nu te stoppen. Ik ga en kan de vloer niet meer op voor nu.’
‘De positieve IK kan ik nog wel uitstralen, maar zo voel ik mij vanbinnen niet meer. Ik ben niet schuldig aan het incident en toch raakt het me zo dat ik het gevoel heb mijzelf niet meer te kunnen zijn’
‘Ik snap er niks van wat er van binnen en in mijn hoofd allemaal met mij gebeurt. Door het uit te spreken en te erkennen lucht dat wel enig sinds op.
Er moet wel wat gebeuren, kun jij mij helpen?’
We praten verder en komen samen tot de conclusie dat ik niet de aangewezen persoon hiervoor ben. Een traumapsycholoog is nodig.
Krassen op je Ziel sommige zijn dieper dan andere.
Er is moed voor nodig om dat te kunnen zien en te erkennen. Om weer te komen naar wie jij bent. Het heeft tijd nodig, vertrouwen en rust. Tijd om te helen.
De mist die je voor je ziet langzaam weg te vegen.
Misschien herken je iets in het verhaal en is de stap naar hulp te groot of ben je er misschien bang voor… wacht niet te lang voordat je afknapt als een twijg.
Delen is een eerste stap.
Hoe moeilijk ook deze ambulanceverpleegkundige heeft de keuze gemaakt om met een traumapsycholoog te gaan werken en het gaat stapje voor stapje de goede richting op. Zo nu en dan spreken we elkaar. Het is een ingrijpend verhaal maar hij wilde graag dat ik het zou delen. ‘Als ik er maar 1 iemand mee zou kunnen helpen’. Zorgen voor….het zit in hem, zelfs nu.